O strzelaniu w Sylwestra

Trzydziestego pierwszego grudnia, już na długo przed północą, co większe miasta kraju nadwiślańskiego przekształcają się w poligon. Ostatnie godziny mijającego roku to jak dzień wyjęty z życia mieszkańca Afganistanu, z tymże bardziej kolorowy i alkoholowy. 

Na podwórko wychodzi ojciec – facet w wieku bardzo średnim, w czapce-kondomce naciągniętej na uszy. Znaczek "BOMBER" dumnie zdobi jego ortalionową kurtkę. Dzieci patrzą jak spoko-tata zdejmuje rękawiczki, stawia butelkę po piwie na betonie i odpala racę. Cóż za widowisko! Jakby sam Bóg pierdnął z niebios.

Obok na boisku gówniarze w zwisających czapkach-menelkach rzucają hukowe kapiszony i cieszą japy na każde porządniejsze jebnięcie, które odbija się echem od bloków.

"Hehe" i "o kurwa" to standardowy repertuar słów opisujących zejście się starego roku z nowym.

Tymczasem w mieszkaniach, w piwnicach i pod każdym lichym krzaczkiem chowają się przerażone, struchlałe zwierzątka. Kotki, pieski, jeżyki i inne. Obrońcy praw zwierząt biją na alarm: nie pstrykać fajerwerkami. Stop trzepniętym piromanom.

W tych kręgach ludzi młodych, gdzie panuje moda na bycie przyjaciółmi zwierząt, oblewanie farbą wielbicieli futer oraz weganizm, podnosi się głos świętego oburzenia. Można odnieść wrażenie, że niektórym brakuje lasek emeryta, którymi przeganialiby sylwestrowych imprezowiczów.

Jest coś naprawdę dziwnego w zachowywaniu się jak zgorzkniały ramol i mieszczeniu się przy tym w przedziale wiekowym 16-30.

W moim domu zawsze obecny był pies. Zdarzały się wprawdzie chomiki, myszy i inne śmierdzące gryzonie, ale to pies był niejakim symbolem pełnej rodziny. Był traktowany jak jej członek.

W noc sylwestrową miał specjalnie przygotowane legowisko w łazience, dawaliśmy mu zabawki i jakieś mięsne, twarde badziewie do gryzienia, co by odciągnąć jego uwagę od wystrzałów na zewnątrz. 

A ja z siostrą biegłam na podwórko z siatą petard i wyrzutni, które lubiłam odpalać, bo jak dotąd nie urwały mi jeszcze łapy.

Nadal lubię to robić i choć nie celuję w przybytek bezpańskich kotków, to nie uważam też, że dla ich dobra należy zrezygnować z zabawy w bycie gówniarzem przez jeden dzień przypadający na pozostałe 364.

Ponadto nie znam przypadków wysadzonych nieopatrznie w powietrze futrzaków. I nie rozumiem po co ten cały szum, skoro wystarczy zadbać o komfort własnych zwierząt. Te dziko żyjące wcale nie są tak głupie i niezaradne, jak niektórym się zdaje – potrafią o siebie zadbać korzystając ze swojego instynktu przetrwania, bo codzienne życie bez polędwiczki w miseczce zmusza je do survivalu w bardziej ekstremalnych warunkach, niż przestrzeń waszych domów. Wcale nie czekają, aż ktoś im łaskawie wsadzi petardę w tyłek.

Jeśli dzikie zwierzęta giną, to przeważnie w wyniku codziennych wypadków – pod kołami samochodów, w trakcie publicznych prac remontowych i tak dalej. I bynajmniej nie oznacza to, że ludzkość ma nagle wrócić do przemieszczania się dorożkami, albo budować dla siebie tipi z patyczków i prześcieradeł.

Nie widzę też powodów, by rezygnować z hucznego Sylwestra i pieniędzy puszczanych z prochem, jeśli ma się taką chęć. Być może nie jest to coś, co zasługuje na pochwałę, ale w żadnym razie nie jest godne nagany, skoro nasza kultura dała przyzwolenie na tę formę celebracji w tym konkretnym czasie. Każdy posiadacz zwierzęcia powinien zatroszczyć się o odpowiednie warunki dla swojego pupila, a nie ciskać gromy na tych, którym wolno raz do roku legalnie nie przestrzegać ciszy nocnej.

Jedyne, co mnie wkurza w tym aspekcie to skłonność do przesadyzmu i brak mózgu połączony z trzymaniem Achtunga z odpalonym lontem w ręku. Faktycznie może nieziemsko wkurwiać strzelanie na tydzień przed i na tydzień po 31szym. Faktycznie można mieć ochotę wsadzić komuś w każdy możliwy otwór racę i odpalić ją, jeśli ten ktoś rzuca ci pod nogi hukówki, gdy ty spokojnie spacerujesz sobie z psem. 

Wszystko jest dla ludzi sprawnych umysłowo.