Jak bezboleśnie przetrwać Święta Bożego Narodzenia

Przez wiele lat w tym okresie byłam niczym Grinch. Brakowało tylko wymalowanej na zielono mordy, wykrzywionej w parszywym uśmiechu cwaniaka. 

Nie lubiłam Świąt. Wigilia była jedynym dniem w roku, w którym moja rodzina wspólnie zasiadała do stołu i dzień ten był katorgą – po dwunastu miesiącach konsekwentnie uprawianej obojętności nie wiedzieliśmy jak i o czym rozmawiać. Mieszkaliśmy obok siebie, ale byliśmy rodziną wewnętrznie podzieloną, w której każdy ciągnął w inną stronę.

Atmosfera była chłodna i tak gęsta, że można byłoby zawiesić w powietrzu topór. Ten jeden wieczór sprawiał, że rodzinny trup wypływał na powierzchnię. Myślę, że wszyscy czuliśmy, że coś gniło i ani zapach świec, ani sałatki warzywnej nie był w stanie tego zatuszować. 

Każdy marzył tylko o tym, by spierdolić już do swojego laptopa, albo przed kineskop, za którym Kevin poczynał sobie w swoim amerykańskim światku.

Po zdawkowych życzeniach, szczerych i życzliwych jak serca polskich polityków, po zjedzeniu barszczu, który w wykonaniu mojej matki był jedynym miłym akcentem wieczoru, uciekaliśmy.

Dzisiaj chcę wierzyć, że każdy z nas próbował na swój sposób cokolwiek uratować z tego, co już od dawna było w stanie permanentnego rozkładu. Robiliśmy to jednak ze zręcznością godną kociaka, który dopiero uczy się stawiać pierwsze kroki.

Koniec końców, Święta w moim domu rodzinnym przypominały sadzanie na kanapie tego trupa i zabawne próby ożywienia go tym całym komercyjnym syfem – choinką, żarciem i prezentami typowymi dla średniej klasy.

Mimo tego dobrze jest mieć w kalendarzu dni takie, jak Święta właśnie. Niekoniecznie po to, by fetować z okazji narodzin Jezusa, który wcale nie urodził się w grudniu. Nie w celu prania brudów na rodzinnym forum i biegania jak kot z pęcherzem po galeriach za zakupami last minute. Nie żeby bojkotować Empik za reklamę z Nergalem i Czubaszek oraz Lidla za to, że do strategii marketingowej nie wcielił Józefa z ciężarną Maryją na ośle.

Tych kilka dni przydaje się każdemu z różnych powodów. Dla jednych to po prostu czas wolny od pracy lub szkoły, dla innych okazja do spędzenia pogodnych chwil w rodzinnym gronie. W każdym razie to swoisty spust świętego spokoju. A przynajmniej takowym powinien być, by nie zdurnieć w świątecznym wariactwie i rodzinnych spędach zagryzanych śmierdzącym śledziem.

Pytanie: jak przetrwać te trzy dni?

Tego roku nie będzie u mnie karpia dogorywającego w wannie, bo nikt z nas w nim nie gustuje. Nie będzie Kevina samego w domu, ani w Nowym Jorku na Polsacie, bo świadomie zdecydowaliśmy się nie mieć telewizora w pokoju. Nie będziemy się upijać, bo nie przepadamy za nadprogramowymi procentami. Nie będzie choinki, gdyż mamy chorego psychicznie kota, a ten i bez sztucznych drzewek skutecznie dezeluje nam chatę. Nie będzie smartfonów i tabletów jako prezentów, bo najpierw musielibyśmy dorobić się papieru toaletowego wykonanego z dolarów. Nie będziemy pozować z bananami na ryjach do rodzinnych zdjęć, bo nasza Wigilia nie podpada pod kategorię familijnego zlotu. Nie będzie nieszczerych życzeń przy pękającym opłatku, bo... nie będzie nieszczerych ludzi.

Za to w niedzielę zrobimy większe zakupy złożone z dobrego jadła. Ubiorę swój gustowny, niebieski sweter w renifery. Posprzątamy dom, ale nie dlatego, że tak trzeba, tylko dlatego, że lubimy porządek. Będę katować raczyć domowników niemieckimi kolędami i kawałkiem, który jest hitem zapętlanym do porzygu w okresie naszych Świąt (wszyscy kochamy urokliwie brzmiący język niemiecki). 

Siądziemy w niezłączonym więzami krwi kameralnym gronie, przy kwadratowym, małym stole, który ugnie się pod ciężarem ciast, słodyczy i barszczu smakującym w wykonaniu Yu o wiele lepiej, niż ten przyrządzany przez moją rodzicielkę. 

Owszem, połamiemy się opłatkiem, bo to ładny, jednoczący ludzi zwyczaj. Z uśmiechem powiemy sobie najszczersze "chuj ci w dupę", na jakie tylko nas stać. I nikt nie poczuje się tym obrażony, bowiem nie potrzeba wzniosłych słów, by życzyć sobie nawzajem jak najlepiej. Będziemy poklepywać się po plecach i kopać po tyłkach. Być może obejrzymy jakieś chińskie bajki na mojej wymęczonej Toshibie, albo pogramy w karty? 

 

Niemniej będziemy sobą w tym czasie – tacy, jakimi jesteśmy na co dzień w domu, wśród znajomych w knajpie, w pracy i w spożywczaku, gdy kupujemy bułki na śniadanie.

Wydaje mi się, że właśnie o to chodzi, by uczynić Święta chwilami spędzonymi w przyjemnej, ciepłej atmosferze z kubkiem gorącej czekolady w rękach, gdy za oknami ziąb (nieważne, że aż zatrważające osiem stopni Celsjusza). Nie ubierać się jak do pracy w korpo – w wyprasowane garsonki, ołówkowe spódnice i garnitury pod krawatem, ale tak zwyczajnie, wygodnie. Odpuścić sobie waśnie i wykorzystać moment do zażegnania konfliktów, nie do ich zaogniania. Żartować, bawić się, pić, jeść, obdarowywać, dzwonić do bliskich, którzy są daleko. 

Pieprzyć Pasterkę o dwunastej, jeśli nie masz fantazji smarować w środku nocy do kościoła. No, chyba, że mowa o innej pasterce – wtedy można potraktować to bardziej dosłownie ;)

Nie pozować na bardziej kryształowego i cnotliwego człowieka, niż się jest w rzeczywistości. Spędzić Święta w zgodzie ze sobą i otaczającym światem, tak jak się lubi, a nie tak jak wypada.

Bez względu na to jakiego wyznania jesteś, możesz zrobić z tymi chwilami co tylko chcesz.

Inaczej rokrocznie będą docierać do nas niecichnące głosy, że Święta straciły swą magię, że to już nie to samo, co kilka lat temu, że ludzie fałszywi i zobojętniali, że to czas łakomstwa, pijatyk, srania i biednej wątroby po wyżerce, że liczy się tylko hajs, a to wszystko to skomercjalizowany i do bólu tandetny amerykański bullshit.

Jeśli myślisz w ten sposób i jest ci z tym źle, to zrób coś, aby to zmienić.

A ja z okazji Świąt życzę Wam siły – byście stawiali sobie nowe cele i osiągali je z wielkim rozmachem. Aby wątroba długo Wam służyła, aby wódka zawsze gładko wchodziła i byście byli zdrowi o wiele bardziej, niż ryba pływająca w Waszej wannie ;)