Z rozmów o waszych eks

Opowiedz mi o swoich byłych, a powiem ci kim jesteś. 

Siedzieliśmy w moim ulubionym pubie i w którymś momencie nasz kameralny, trzyosobowy stolik zamienił się w męską strefę obrad. Nie znałam towarzystwa, jakie nagle się do nas dosiadło, niemniej z wysoko uniesionymi brwiami przysłuchiwałam się przetargowi na to, kogo zły los pokarał najgorszą kobietą.

- Widziałem ostatnio Magdę na mieście. Jest tak spasła, że ziemia trzęsła się gdy szła – powiedział typ ocierający się o ostatnią skalę współczynnika BMI.

- Hehehe – rozległ się chamski rechot. Przywoływał mi na myśl śmiech wiejskiego chama, który boi się komputerów i szczepionek. – Weź człowieku nie gadaj. Agnieszkę widziałeś? Ja pierdolę, ta to dopiero wyhodowała dupę. Ale przynajmniej poruchałem.

- Nie wiem co ja w niej widziałem, to była zwykła szmata, podobno puszczała się ze wszystkimi. 

Tylko zwykła ciekawość popchnęła mnie do rzucenia pytania w gęstą od dymu papierosowego przestrzeń:

- Ile masz lat?

- Dwadzieścia cztery, a co?

Z każdą kolejną, ambitną uwagą myślałam sobie tak: to jest ta chwila, w której tępy palancie powinieneś sam dać sobie w mordę. Po razie za jeden komentarz.

Wtedy akurat tak się złożyło, iż znalazłam się w gronie męskim, niemniej wycieranie sobie gęby byłymi partnerami jest unisex. Dla przykładu, kojarzyłam z widzenia laskę, która chcąc wywrzeć srogą pomstę na swoim niewiernym facecie, rozwieszała jego kompromitujące fotki w klatkach schodowych i na słupach.

Wszystkie sytuacje tego typu łączy jedno: zaawansowana ciemnota umysłowa.

Zjawisko to można tłumaczyć jedynie niską samooceną, byciem plebsem, zazdrością, potrzebą psychicznej masturbacji, a najczęściej wszystkim naraz. Opcjonalnie jeszcze wiekiem piętnaście w dół.

Nie jestem w stanie ogarnąć rozumem oczerniania człowieka, z którym przez X czasu szło się ramię w ramię tą samą drogą, współdzieliło się intymność i którego, co najważniejsze, wybrało się świadomie na swojego towarzysza. W istocie nazwać swojego byłego tudzież byłą "spasłą świnią" to jak powiedzieć o sobie "jestem zdegenerowanym zoofilem".

Takie zachowanie zawsze oznacza ni mniej, ni więcej nurzanie się w bagnie żalu za wybory, jakich dokonało się z rozmysłem. To publiczne obnoszenie się z własną porażką jak z trofeum, niemniej o tyle gorsze i godne politowania, że odpowiedzialnością za własne wybory obarcza się kogoś, kto był jednym z nich.

Inną kwestią jest sama jakość decyzji wcielanych w życie. W rzeczywistości może być tak, że umawiasz się z durnym kmiotem, albo pustą kretynką na własne życzenie. Podążając dalej za tą myślą – możesz zdawać sobie z tego sprawę, przyznać się przed sobą do błędu w ocenie i naprawić go, możesz też zrozumieć to dopiero po serii brutalnych rozczarowań. Ewentualnie nadal dzielić mózg na spółkę z kimś bez polotu, bo przy idiocie większym od siebie lubisz czuć się tym mądrzejszym. Możesz od razu zadać tej relacji jak najmniej bolesną śmierć lub wciąż dusić się w wyniszczającym związku oczekując, że wydarzy się coś tak spektakularnego, jak odsiecz wiedeńska, jednak wszystko co postanowisz wciąż będzie świadczyło o tobie. 

Ludzie z twojej przeszłości wyciągają na światło dzienne szereg informacji na twój temat. Przy debilu nawet Aleksander Wielki wypadałby dość słabo na lekcjach historii, dlatego raczej nie widywano go w towarzystwie debili. Podobnie, jeżeli wejdziesz do luksusowej restauracji z niewychowanym żłobem, który sztućce widuje tylko na filmach i reklamach margaryny, to w najlepszych okolicznościach zaskarbisz sobie jedynie współczujące spojrzenia klienteli. Ale ty przecież z takimi się nie prowadzasz. Ty jesteś lepszy.

Dziwi mnie jeszcze jedno, a mianowicie robienie tematu tabu z poprzednich związków.

Ta irytacja, gdy obecny partner wspomina o ludziach, którzy w swoim czasie odegrali na tyle znaczącą rolę w jego życiu, by wywrzeć wpływ na to, kim jest dzisiaj. Przypuszczam, iż źródło takiej reakcji jest w zwyczajnej ludzkiej zazdrości, ale w takich sytuacjach warto pamiętać o jednym: sposób, w jaki ktoś wypowiada się o poprzednich związkach sugeruje jak będzie odnosił się do obecnego.

Generalnie osobom emocjonalnie dojrzałym i świadomym swojej wartości nie zdarzają się toksyczne relacje. Po prostu nie pakują się w takie od momentu, gdy pierwsza czerwona lampka zasygnalizuje im, że coś nie gra.

Jeśli więc ty jesteś tym smutnym człowieczkiem, który trafia tylko na beznadziejne przypadki, wiedz, że jesteś jednym z nich.