Gender - upewnij się, co masz w majtkach

Rzecz o tym, jak rozkręcić publiczną rozpierduchę.

Płeć biologiczna jest wstępnym i najbardziej pierwotnym wymiarem tożsamości człowieka. Determinuje nawet to, jakie nosisz imię – o ile twoi rodzice nie pomyśleli sobie, że w sumie śmiesznie byłoby nazwać swoje dziecko Kosma lub Nikita.

Gdy w bólach przychodzisz na świat, pierwsze co można o tobie powiedzieć to to, że jesteś chłopcem lub dziewczynką. I nic ponadto. Nie wiadomo jakim staniesz się człowiekiem później, co osiągniesz i jakie wybory podejmiesz. Nie wiadomo, czy nie dostaniesz raka mózgu i na pewnym etapie życia nie zaczniesz myśleć, że natura się pomyliła, bo zamiast penisa w udziale przypadła ci wagina.

GENDER W DUŻYM SKRÓCIE

Z tego, co zrozumiałam, pierwotnie "gender" było terminem wyłącznie socjologicznym, opisującym procesy kształtowania się i podział ról w społeczeństwie pomiędzy kobietami, a mężczyznami.

Współcześnie jest odpowiedzią na rodzące się pod kopułą pytania z serii "co by było, gdyby baba miała wąsy". Mówi "możesz być kim chcesz" i daje do wyboru aż 56 płci – ale fajnie, nie? Jak jedna ci się znudzi, to sobie zmienisz na inną. Tacy postępowi jesteśmy.

W Polsce idea zdaje się dopiero raczkować. Można odnieść wrażenie, że wywołuje ona gównoburze dopiero od niedawna, nawet jeśli już wcześniej objawiała się w osobie Anny Grodzkiej. Przypuszczalnie wynika to z racji różnic językowych.

W zakresie słownictwa u nas funkcjonuje tylko jedno określenie na płeć i odwołuje się ono do płci fizycznej. Natomiast w języku angielskim płeć biologiczną określa słowo "sex", ale został utworzony dodatkowy ekwiwalent – właśnie słowo "gender", które odnosi się do płci kulturowej; społecznej. Arbitralnie narzuconej.

Skoro polski ciemnogród wzrósł w prymitywnej świadomości, że o płci decyduje zawartość majtek, to o co właściwie chodzi z tym gender, z tą płcią kulturową?

Jak powiadają eksperci z WHO o to chodzi, że tzw. płeć kulturowa narzuca dziewczynkom przymus bawienia się lalkami, a chłopcom samochodzikami. Kobietom każe nosić spódnice, stać przy garach i okazyjnie się wypinać, a mężczyzn ubiera w spodnie, wygania do kopania rowów i zabrania im płaczu.

Mówi się o tym, że jednym z wielu szczytów prześladowania płciowego jest odgórne przypisywanie koloru różowego dziewczynkom, a niebieskiego chłopcom. Biedne dzieci.

Gender odwołuje się zatem do kulturowych podziałów, które zostały zakorzenione w mentalności społeczeństwa przez wzgląd na płeć.

W tym ciemnogrodzie dorastałam. Jako dziecko byłam ubierana na podwójną modłę – z jednej strony do pewnego momentu matka miała wizję, by ubierać mnie w sukieneczki, lakierki i nie chciała ściąć mi włosów. W wieku 5-6 lat czyściłam chodniki ciągnącym się za mną warkoczem i znosiłam szczypanie policzków przez obce ciotki piejące z zachwytu nad tym "jaka słodka dziewczynka!".

Rodzicielka zaopatrywała mnie w lalki, które ja konsekwentnie rozbierałam i rozwieszałam po domu za ich syntetyczne kudły. Z drugiej strony ojciec w ogóle nie przywiązywał uwagi do ciuchów, wskutek czego ubierano mnie także jak chłopca – często widywałam kolegów noszących identyczne kurtki i adidasy, co moje.

Jeżeli chodzi o zabawki, to miałam ich bardzo dużo (wśród nich były m.in. resoraki, piłka do nogi i zdalnie sterowana rajdówka), jednak moimi ulubionymi zawsze były te, które dało się sensownie wykorzystać – a zatem klocki Lego, gry planszowe, wszelkie pudła i pudełka, kable, magnesy, sznurki i oczywiście ciepło wspominany Pegazus. 

Nikt mi nie wydzierał plastikowego kałacha z rąk rycząc "to nie dla dziewczynek!".

Otoczona tym wszystkim nigdy nie miałam problemu z jednoznacznym określeniem kim fizycznie i psychicznie jestem. A jestem kobietą, mimo, że miałam mieć na imię Michał, albo Rafał, zaś przyjaciele zgodnie twierdzą, że ojciec poskąpił kropli spermy na wacka dla mnie.

EDUKACJA SEKSUALNA

Gdzieś bardzo blisko idei "gender" leży postulat, iż rodzice nie są w stanie przekazywać swoim dzieciom należytej wiedzy o seksie oraz wszystkim, co się z nim wiąże, dlatego koniecznie należy wprowadzić edukację seksualną do szkół i ćwiczyć zakładanie kondomów na bananach (tudzież modelach męskich członków). Trzeba też uświadamiać o homoseksualizmie i jasno podkreślać, iż sformułowania "gej lubi w dupę" to przejaw dyskryminacji, nawet jeśli to jest prawda.

U naszych zachodnich sąsiadów przewidziane są sankcje pod postacią grzywny, aresztu, a nawet pozbawienia praw rodzicielskich za odmowę posłania dzieci na takie zajęcia.

To nie dzieje się w jakimś zacofanym kraju trzeciego świata, gdzie ludzie nadal korzystają z wychodków. To się dzieje ciągle w tej samej Europie.

I być może nie byłoby niczego niewłaściwego w warsztatach z masturbacji, zamiany ról (dziewczynka zostaje hydraulikiem, a chłopiec kosmetyczką) oraz w oswajaniu młodych z myślą, że wśród nich są homoseksualiści i tacy, którzy utrzymują, iż mają płeć zero (cokolwiek to znaczy).

Wszystko ok. Gdyby tylko zawsze odbywało się to za świadomą zgodą rodziców.

Nie jestem przeciwniczką obecności edukacji seksualnej w szkołach, bo gro rodziców faktycznie nie ma pojęcia o tym, jak rozmawiać z dziećmi na temat seksualności, co potwierdzam na przykładach z najbliższego otoczenia. Jednakże to wciąż rodzice, tudzież opiekunowie prawni są pierwszorzędnie zobligowani do wychowywania dziecka i powinni mieć prawo do decyzji o tym, czy życzą sobie, by ich podopieczni nabywali tę wiedzę w ramach zajęć szkolnych.

Po drugie – forma i materiały przygotowane z myślą o wspomnianych lekcjach pozostawiają wiele do życzenia. Za czasów mojej nauki (a nie są to czasy odległe o lata świetlne) na ten cel była przeznaczona jedna godzina tygodniowo tak zwanego WDŻ (Wychowanie do Życia w Rodzinie) i jedno lub dwa spotkania z psychologami. Nie były potrzebne obrzydliwe książki pokroju "Wielkiej Księgi Cipek", albo niemieckiego podręcznika "Skąd pochodzisz?", z którego korzystały już sześciolatki (po licznych protestach rodziców publikacja została wycofana).

Nie było sztucznego penisa, tylko wykłady o metodach antykoncepcji i świadomym planowaniu rodziny. Podejrzewam, że moi znajomi uczęszczający na te zajęcia jakieś 8 lat temu potrafią dzisiaj z powodzeniem założyć gumkę na freda, chociaż nie mieli praktycznego instruktażu z użyciem banana.

Nie sądzę, aby wyolbrzymieniem było stwierdzenie, że owe "pomoce naukowe" śmiało podchodzą pod pornografię. Ta natomiast ma swoje miejsce w zupełnie różnej od szkolnej przestrzeni. I tam powinna zostać.

O współczesnych standardach edukacji seksualnej można dowiedzieć się więcej pobierając ten dokument.

KWESTIA RÓWNOUPRAWNIENIA NA RYNKU PRACY

Zapewne niejedna kobieta ubiegająca się o stanowisko uzna za bezczelne ze strony potencjalnego pracodawcy pytanie "czy zamierza pani zajść w ciążę w najbliższym czasie?". Za otwartą ofensywę na swoją prywatność, bo co to ma wspólnego z jej kwalifikacjami? Może sądzić, jakoby podobne zachowania były uwłaczające jej godności.

Bynajmniej nie uważam, że kobietę należy stawiać przed wyborem kariera lub dziecko.

Jednakże ze strony pracodawcy ta sama sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej. Istnieje ryzyko, że jeżeli pracownica nagle zajdzie w ciążę, to pracodawca w pewnym sensie zostanie udupiony. Urlop macierzyński nie zwalnia z obowiązku opłacania zatrudnionego, co naraża go na koszty, a dodatkowo zgodnie z prawem pracy musi "przetrzymać" stanowisko do czasu powrotu matki z urlopu. Innymi słowy, traci pieniądze, pracownika i wydajność. To ryzyko, na które może, ale nie musi przystać.

Prekursorzy gender zabiegają o to, by pod względem zawodowym panowało równouprawnienie kobiet i mężczyzn, co chwalebne jest i wzniosłe w swej idei, jednakże zapominają o pewnej barierze nie do przeskoczenia, która wynika z płci: zdolności do rodzenia. Nadal przewidziany jest milion dolców nagrody dla tego pana, któremu uda się opanować takie czary. Wszystko jeszcze zależy od rodzaju zatrudnienia, bo w wielu jego gałęziach panuje swoisty uniwersalizm płciowy. Niemniej mężczyzna na rynku pracy jawi się jako bardziej pewny pracownik głównie z tego powodu. I żywienie za to urazy do pracodawców wydaje mi się bezzasadne – oni też są tylko ludźmi, którzy chcą podjąć możliwie najkorzystniejszą dla swojego interesu decyzję. Nawet jeżeli termin "pracodawca" definiuje korpo-sukę na stanowisku kierowniczym.

Kobiety wywalczyły swoje równouprawnienie. Obecnie nierzadko przerastają mężczyzn na posadach, które do niedawna były zarezerwowane wyłącznie dla nich.

Jednakże natura skonstruowała człowieka w taki sposób, że wkład kobiety w ewentualną ciążę jest wielokrotnie większy od wkładu mężczyzny. Zaawansowana ciąża na jakiś czas wyłącza ją nie tylko z aktywności zawodowej, ale nawet ze zdolności samodzielnego zakładania sobie skarpetek.

Tych ról nie da się ujednolicić, bo wynikają z odrębnych fizjonomii. Co z tego, że ojciec dziecka po porodzie weźmie sobie urlop tacierzyński, by matka mogła wrócić na etat i zarabiać na dom. Fakt jest taki: dziecko będzie bardziej wymagające w stosunku do matki, przynajmniej w początkowym okresie życia.

W pewnych kwestiach mężczyzna nie zastąpi kobiety i na odwrót; jeśli więc zamierzają mieć potomstwo, muszą się uzupełniać. Nie dostrzegam w tym układzie żadnej nadrzędności płciowej, choć wychodzę z założenia, że wychowywanie bachorów powinno być oficjalnie traktowane jako praca taka sama, jak każda inna. Na cały etat + nadgodziny. Zastanawiam się dlaczego zwolennicy gender nie postulują o to, by z politycznego punktu widzenia docenić wkład wnoszony w kondycję demograficzną.

Podjęcie działań w kierunku równouprawnienia na rynku pracy jest jak najbardziej szczytne, ale bez kombinowania jak przeskoczyć biologię.

No chyba, że panowie nagle zaczną karmić piersią.

ZAMIANA RÓL

Kobieta-spawacz i mężczyzna-przedszkolanka. Albo kobieta wykładająca płytkę brukową, żeby zarobić na utrzymanie domu, w którym siedzi mężczyzna bawiący z się z dzieckiem lalkami.

Wymaganie, by zwracano się do kogoś nie przez wzgląd na płeć biologiczną, lecz przez wzgląd na jego upodobanie. Choćbyś żywił przekonanie graniczące z pewnością, że on ma kutasa między nogami, należy wbrew swoim przekonaniom uszanować to, że czuje się nią, a nie nim.

Jestem naprawdę cholernie ciekawa jak to wszystko wypadłoby w życiu codziennym i z chęcią bym zobaczyła panie z pełnym udźwigiem w szeregach GROMu (tutaj więcej o wyposażeniu żołnierzy) i panów obsadzających role położnych.

Myślę, że wyniki choćby tygodniowego eksperymentu pod tym kątem byłyby doprawdy fascynujące.

DLACZEGO FACETOWI NIE PASUJĄ KIECKI?

Wydaje mi się, że samo to pytanie brzmi idiotycznie, a większość osób odpowiedziałaby na nie z prostodusznym wyrazem mordy "bo nie".

Zawsze jednak znajdzie się jakiś oburzony aferzysta, który utrzymuje, że bezradne męskie nóżki też są spoko i jest to coś, co należy lansować jako symbol tolerancyjnego świata. A jeśli nie, to dlaczego kobiety chodzą w spodniach, skoro niegdyś nie chodziły?

Chciałabym móc założyć, że czytają mnie sami ogarnięci ludzie znający odpowiedzi na tak ważkie pytania, ale będę mówić za siebie.

W społeczeństwie europejskim występują pewne płciowe koncesje oraz atawizmy. Oto kilka z nich:

1. Mężczyzna chodzi w spodniach, a kobieta może chodzić w spodniach, sukienkach i spódnicach

Są dostępne tzw. męskie spódnice i wyglądają dobrze na niektórych mężczyznach wcale nie ujmując im męskości. Na tej samej zasadzie mogą stanowić element folkloru, jak np. szkocki kilt. Mimo to wśród panów jest rzadkością decydowanie się na taką część garderoby. Dotychczas nie spotkałam żadnego, który czułby się z tego powodu dyskryminowany.

Samo spopularyzowanie spodni w damskiej garderobie miało miejsce w okresie wojennym. Wówczas kobiety były zmuszone do zastąpienia mężczyzn na ich stanowiskach, co wiązało się z koniecznością zmiany ubioru na wygodniejszy. Przedtem taki widok należał do rzadkości.

2. Kobiety powinny się depilować

Nie muszą, ale powinny.

W naszej kulturze kobieta niewydepilowana nie wygląda estetycznie, chociaż jej owłosienie jest równie naturalne, co męskie. Nie ma to związku z higieną osobistą, bo jaki związek z brakiem higieny mogą mieć nieogolone nogi?

Chodzi o kanon piękna. Jeżeli kobieta chce w otoczeniu uchodzić za atrakcyjną, powinna się depilować, a nie obrażać na społeczeństwo, że jej tak nie odbiera, gdy tego nie robi.

W tajlandzkim plemieniu Karen kobiety wydłużają sobie szyje specjalnymi obręczami, których nie zdejmują przez całe życie, pigmeje ze Środkowej Afryki poprzez bardzo krwawy zabieg piłują zęby, a panny na wydaniu z murzyńskiego szczepu Mursi noszą w dolnej wardze spodki o średnicy osiągającej nawet 30 cm. Kultura Europy natomiast sugeruje pozbywanie się owłosienia z niektórych partii ciała. Co kraj to obyczaj, co rodzina to zwyczaj.

3. Lesbijki są bardziej tolerowane od gejów

Nawet zapalone czytelniczki mang yaoi zdają się dostrzegać różnicę pomiędzy tym, a tym. Istotnie, rzeczywistość bywa brutalna. 

Poszłam na spytki zarówno do kobiet, jak i do mężczyzn. Wynikiem była zgodność obu płci: lesbijki prezentują się atrakcyjniej od gejów. Dwie kobiety uprawiające seks szczególnie fascynują mężczyzn. Od kumpla dowiedziałam się, że chodzi o kobiece krągłości, które w jego odczuciu dają wrażenie delikatności i łagodności; są pociągające i wizualnie interesujące. Natomiast akt homoseksualny MxM zdaniem prawie(!) 100% odpowiadających budzi obrzydzenie.

Rzecz jasna nie istnieje żaden nakaz przestrzegania w/w wytycznych. Trzeba jednak liczyć się z tym, że facetowi w jaskrawo-różowym t-shircie z dekoltem w serek łatwiej będzie o wpierdol na dzielni, zaś dziewczynie z nieogolonymi pachami trudniej o randkę, dopóki nie przetrzebi dżungli.

Można tupać nóżkami i zanosić głosy pod niebiosy, że to strasznie niesprawiedliwe. Można się buntować i robić po swojemu, jeśli dzięki temu będzie się miało lepsze samopoczucie. Można z Biblią w ręku wskazywać paluchem na degeneratów w nadziei, że Bóg ześle nań deszcz siarki, bo wznoszenie stosów, niestety, jest już reliktem przeszłości.

Można dalej walczyć o uznanie LGBT za normalnych – zupełnie tak, jakby do tej normalności musieli przepychać się łokciami przez nienawistne tłumy heteryków.

Osobiście nie widzę potrzeby w dodawaniu nowej definicji płci i biciu piany o głupstwa sprowadzające się do koloru śpiochów dla niemowlaka. Mając do czynienia z drugim człowiekiem swoją postawą daję mu do zrozumienia, by żył w zgodzie z sobą i z całym dobrodziejstwem tego inwentarza.