10 typów ludzi, których nie toleruję

Akceptuję wszystkich, ale bardzo niewielu jestem w stanie znosić. 

Znaczy to tyle, że szanuję prawo każdego człowieka do bycia tym, kim jest i kim chce być, ale jeśli znajduje się on w poniższej dziesiątce, to nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

1. Współcześni mesjasze

Tyłki im rozsadza od wewnętrznej potrzeby reformowania świata. Owi zbawcy człowieczego rodu wiedzą lepiej niż ty, co jest dla ciebie dobre uważając cię za nieuświadomionego i błądzącego w mrokach ignorancji. Bo co ty kurwa możesz wiedzieć o życiu. "Powinnaś", "tak należy", "tak trzeba", "tak wypada" odtwarzają jak zacinająca się płyta, a jeśli do tego zestawu dochodzi jeszcze magiczne "musisz", to tak jakby wcisnęli przycisk "off" na mojej uprzejmości. Tego typu wypowiedzi przysługiwały wyłącznie moim rodzicom i zawsze zaczynały się od klasycznego "dopóki mieszkasz w tym domu...", ale było to kilka dobrych lat temu. Jestem już kawałek za swoją szaloną osiemnastką, nie mieszkam w tamtym domu i, co dziwne, uchował mi się jeszcze przy tym własny rozumek. 

Naprawdę nie potrzebuję być uszczęśliwianą, nie potrzebuję pouczających rad do spółki z cudzym błogosławieństwem, a jeśli kiedyś będę potrzebować, to z pewnością sama się zgłoszę.

2. Mitomani i plociuchy

Osobiste sprawozdania dotyczące innych ludzi, przekazywane drogą ustną (czy nawet pisemną) zazwyczaj urastają do rangi lokalnych legend. Z mitomanami nie ma problemu dopóki opowiadają przy kielichu o tym, jak są zdolni sami rozłożyć na łopatki pięciu chłopa i jak to wspinali się na Annapurnę, podczas gdy w rzeczywistości pomylili Himalaje z Psią Górką. Realny kłopot pojawia się dopiero wtedy, kiedy zaczynają imaginować o tobie we wspólnym towarzystwie. Jeśli są wystarczająco wiarygodni (a bywają z racji tego, że przeważnie sami wierzą w swoje historie) to twoja dobra reputacja może być narażona na szwank. A tą bardzo łatwo podkopać i bardzo trudno odbudować. 

Wprawdzie można olać sprawę, jeśli nie rzutuje na jakość dotychczasowego życia, ale uciążliwa plotka na twój temat to trochę tak, jak gdyby ktoś nasrał ci na wycieraczkę i spierdolił, a ty musiałbyś posprzątać.

3. Dziady

Cenię oszczędność, bo w pewnym stopniu cecha ta wykazuje siłę charakteru i umiejętność przekładania wartości pieniądza na potrzeby materialne oraz poziom bytu. 

Dziad niekoniecznie musi być żulem wołającym za tobą "dobrodzieju, daj dwa złote na piwo". W zasadzie wręcz przeciwnie. Za dziadowanie uważam maniakalne chomikowanie pieniędzy chyba tylko po to, żeby zabrać je ze sobą do grobu (po wyciśnięciu radosnej starości w towarzystwie opiekunki socjalnej zmieniającej z ukrywanym obrzydzeniem obsikane pampersy). 

Znam gościa, który jeździ trzema samochodami i prowadzi dobrze prosperujący biznes, a oszczędza na lekarstwach i ubraniach dla własnego dziecka.

Dziad jest typem Scrooge'a z opowieści Dickensa. Na ogół majętnym człowiekiem, którego nikt nie lubi, ale wszyscy tolerują przez wzgląd na posiadany hajs. Jeśli pożyczysz od niego pięć dych, to już następnego dnia spodziewaj się telefonu z zapytaniem kiedy oddasz, bo mu pilnie potrzebne.

4. Roszczeniowcy

Masz prawo wymagać równowartości tego, co sam dajesz. Dotyczy to niemal każdej dziedziny współistnienia z drugim człowiekiem, choć na praktykę przekłada się różnie. Nic jednak tak nie gra na nerwach, jak roszczeniowcy wychodzący z założenia, że poza solidnym kopem w dupę coś im się jeszcze odgórnie należy. Dlaczego? Bo tak. 

Bazarowym przekupom należą się czekające na nie i ich siatki wolne siedzenia w autobusie, a jeśli są zajęte, to masz moralny obowiązek ustąpić, bo one mają rezerwację. Pedofilowi-sadyście należy się wikt i opierunek w pierdlu jak psu buda – na identycznych zasadach, co podatnikowi, który oszukał państwo na pięć groszy, bo się pierdolnął przy wypełnianiu PITu. A bezrobotnemu królewiczowi w przepoconej bokserce należy się zasiłek z urzędu za pierdzenie w kanapę i drapanie się w okolicach krocza. Wszystko to w zamian za łaskę, jaką wyrządzają światu zaszczycając go swoją obecnością.

5. Problemowcy

W bagno wpadają wszyscy. To normalne użerać się czasem z kłopotami, zawodzić na innych, mieć nieraz ochotę rzucić wszystko w pizdu i w każdym mijanym drzewie widzieć potencjalny stryczek. Pomimo tego naprawdę bardzo rzadko zdarza się, że ktoś grzęźnie w problemach na amen (a jeśli już, to przeważnie na własne życzenie). 

To nie do końca zrozumiałe, ale w przyrodzie licznie występuje typ człowieka, który woli siedzieć w swoich emocjonalnych ekskrementach, niż robić cokolwiek innego. Czerpie on masochistyczną przyjemność z bycia ofiarą własnej egzystencji i obwiniania innych za swoje niepowodzenia.

Wiem, że każdy przeżywa swoje kłopoty inaczej – dla jednego katastrofą może być brak wifi, a dla drugiego dopiero rzeź na Wołyniu.

Może takie wartościowanie nie ma właściwości pokrzepiających, ale sądzę, że w skali klęski głodowej, I i II WŚ, epidemii dżumy, zdetonowania Fat Mana i Little Boya nad Nagasaki i Hiroshimą, moje i wasze problemy to pryszcz. Historia niejednokrotnie wykazała, że człowiek jest w stanie ujść z serca piekła, nawet jeśli miałby wyczołgać się stamtąd bez nóg.

6. Nudziarze bez pasji

Nie wierzyłam, że ktoś taki może istnieć, aż przekonałam się, że jednak istnieje i występuje całkiem licznie. 

Jako człowiek nieszczególnie przepadający za innymi ludźmi, dość wybrednie dobieram sobie towarzystwo, ale zazwyczaj jestem w stanie z każdym podtrzymać rozmowę. Z każdym, poza nudziarzem.

Społeczny everyman nie uprawia żadnego sportu, nie czyta książek, nie podróżuje, pozbawiony jest zainteresowań i charakteru. Siedzi na kasie w Tesco do późnego wieczora hołdując dewizie "czy się stoi, czy się leży, tysiąc pięćset się należy". Jeśli jest w związku, to na bank z kimś o takiej samej osobowości. Jeśli ma znajomych, to takich samych jak on nudziarzy.

W wolnym czasie relaksuje się przed TV oglądając "Dlaczego ja?", a w przerwach na reklamy zadaje sobie pytanie dlaczego on. I otwierając kolejnego browara pogrąża się w zadumie nad tym, dlaczego wiedzie tak smutny i chujawarty żywot, że nawet w mdłym serialu mają ciekawiej. 

7. Kmioty

Specyficzna klasa ludzi, przy której nawet "Chłopi" Reymonta mogą się schować.

To nie są chamy. Chamem mogę być sobie ja, bo klnę jak szewc i dokuczam innym. Plebs natomiast ma to do siebie, że poza bluzganiem i serwowaniem docinków o wątpliwej jakości intelektualnej, używa personalnych zwrotów takich jak: "ej, ty!", "e!", "jo", "Stachu!", "cho no tu", jakby był po lobotomii i miał problem z konstrukcją zdań złożonych. Ponadto: "przyniesłem", "bylimy", "zrobilimy", itp.

Dobra, polska kurwa w wypowiedziach kmiota jest jednocześnie przecinkiem, wykrzyknikiem i wielokropkiem. Nie tylko to jest przejawem buractwa; to także charakterystyczny, prostacki sposób bycia. Mlaskanie, mówienie podczas jedzenia, głupkowaty śmiech, powtarzanie idiotycznych dowcipów oraz bazarowe okrzyki. Puste przechwałki, generalizowanie wszystkiego, nadmuchane jak balon ego i maczanie wąsów w gównianej wódce.

Ino wcisnąć widły w grabę i wysiudać na folwark.

8. Fanatycy

Nieistotne jacy. Konserwy, ortodoksy, narodowcy, pikietujący proliferzy, religijni dogmatycy, kibole, feministki, wojujący LGBT. Na wszystkich wyznawcach jedynego słusznego (czyt. swojego) punktu widzenia od razu stawiam krzyżyk. Nie ma takiej opcji, żebym znalazła nić porozumienia z kimś, kto zamknął się w umysłowym getcie, bo żeby to zrobić, sama musiałabym tam wejść. 

Fanatyk nie dogada się z nikim, kto nie jest takim samym fanatykiem. 

Wojny, sekty religijne, totalitaryzm – to jest pokłosie tendencji do przypierdalania się o kwestie, które w ogóle nie powinny stanowić punktu wyjściowego do budowania więzi z kimkolwiek. Przejawianie zachowań fanatycznych dowodzi braku akceptacji wobec rozumowej niezależności innych.

Yu i Foe wspominali mi kiedyś o swojej wspólnej znajomej, która twierdzi, że niepełnosprawne dzieci są karą od Boga za grzechy rodziców. To bez znaczenia, czy takie mniemanie razi w twój zdrowy rozsądek, czy nie, ale relacje międzyludzkie nabierają zupełnie innego wymiaru, gdy z taką nowiną spotykają się wierzący rodzice sparaliżowanych dzieci. 

9. Pozbawieni dystansu

Dystans to piękny przejaw akceptacji wobec rzeczywistości. Sztuka, którą warto rozwijać w sobie, bo najbardziej spośród wszystkich przydatnych umiejętności, to właśnie dystans wpływa na odbiór okoliczności i relacji w jakich się znajdujemy.

W Japonii słowo "kryzys" ma zgoła odmienny wydźwięk, niż w kulturze europejskiej. Tam oznacza ono "okazję do zmian", podczas gdy u nas jest rozumiane przez pryzmat nieszczęścia. Zmienną pozostaje nastawienie do sytuacji. Odnosi się to także do postrzegania ludzi, a ci pozbawieni dystansu są zwyczajnie toksyczni.

Nie będę więc przybijać piąteczek z człowiekiem, który wszystko traktuje zbyt serio i który może obrazić się za to, jakim człowiekiem jestem ja, albo za to, że powiem coś, co zmiażdży jego miałką samoocenę. Prędzej, czy później bez wątpienia coś palnę wychodząc z założenia, że nie jestem w stanie zachwiać przekonaniami oraz uczuciami osoby świadomej swej wartości. Kogoś, kto wie, że jest dobrą marką nie dotknie personalnie żaden żart, ani obelga, bo zawsze będzie ponad tym. Ewentualnie da w mordę "dla zasady". A ego kogoś, kto wątpi w siebie można podbudować i zmieść do parteru jedną pozytywną, bądź negatywną uwagą. Kimś takim można dowolnie sterować za pomocą reakcji, jakie ujawnia.

Tylko ludzie z kompleksami nie mają dystansu ani do innych, ani tym bardziej do siebie.

10. Niezdecydowani na nic

Irytują mnie tacy jak jasna cholera, bo z nimi jest tak, że jeśli już pojawiają się na moim kawałku przestrzeni życiowej, to zawsze chcą czegoś ode mnie, ale sami nie wiedzą o co dokładnie im chodzi. Męczą mnie osoby, które nie potrafią jasno się określić, ani dokonać wyboru, przy czym nie mam na uwadze towarzyszenia w trwającym pół dnia maratonie przyjaciółki po sklepach odzieżowych za szmatami, ani podjęcia ważącego na losie postanowienia co dzisiaj zjeść na lunch.

Chodzi o wplatanie w swoje wypowiedzi wzmianek pokroju "nie wiem", "gdyby", "być może", "obojętne", "cokolwiek", "jakoś". Gdy ktoś nagminnie używa podobnych, bezpłciowych sformułowań wiem, że jest pozamiatane. Nie nastąpi żaden ciekawy dialog, nie będzie wymiany myśli.

Układanie się z niezdecydowanymi zrzuca na mnie konieczność uiszczenia rachunku odpowiedzialności za podjęte decyzje – również za nich. To zaś oznacza, iż ich ewentualne niezadowolenie i konsekwencje dokonanego wyboru też spadają w całości na mnie. Jest to po prostu kolejny typ szkodliwej osobowości, z którą wejście w komitywę na bilansie zysków i strat zawsze będzie wykazywało wartość poniżej zera.

Relacja z człowiekiem to zawsze jest forma inwestycji – na jednym się zyska, a na drugim straci.