Być Janem Kowalskim

wallpaperswa.com

... to być każdym. A być każdym, to nie być nikim szczególnym.

W Anglii mają Johna Smitha, a w Rosji Iwana Pietrowicza. W Polsce mamy swojego Jana Kowalskiego. Człowieka z nieustannie chorą wątrobą, który rocznie czyta pół książki, spożywa 13,3 litrów etanolu, tyra od 8:00 do 16:00 za 1500 zł na rękę, jest wierzącym-niepraktykującym i dawno temu głosował na PO, ale dzisiaj tego żałuje. 

Być Janem Kowalskim to znaczy urodzić się kimkolwiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek, a później robić cokolwiek. Razem z Nowakiem i Iksińskim pracować nieodpłatnie na chleb etatowców z urzędu statystycznego. Niezmiennie być częścią tej połowy społeczeństwa, o której mówi się w proporcjach powyżej 50%.

To styl życia wpisany w liczby, wykresy, badania, teorię prawdopodobieństwa i zasady mechaniki kwantowej.

Kowalski opisuje swoją rzeczywistość słowami "jakoś to będzie", "tak sobie" i nieodłącznymi "mogło być lepiej", "mogło być gorzej". W każdym razie nigdy nie powie "jest świetnie".

Ma przeczucie, że na wszystko jest dla niego za późno. W wieku trzydziestu-paru lat jest już za stary na zagraniczne podróże, naukę tańca, ściankę wspinaczkową, albo kurs języka obcego. Po co uczyć się nowych rzeczy, skoro bycie wyrobnikiem biurowym też ma swoje plusy, a tak w ogóle to godność człowieka zamyka się w jedzeniu czegoś lepszego od zupek chińskich, ubieraniu się w coś bardziej stylowego, niż ciuchy z darów dla powodzian i spaniu w miejscu wygodniejszym od ławki na dworcu miejskim.

W końcu sens życia polega na tym, żeby przeżyć. Z tą mądrością Kowalski patrzy w przyszłość.

Prywatnie może być całkiem sympatycznym człowiekiem. Można wyjść z nim w piątek na piwo, pofantazjować o tyłku Angeliny Jolie, bawić się na imprezie, obejrzeć mecz i porozmawiać o polityce, bo zna się na niej jak mało kto. Po kilku głębszych podzieli się nawet swoją filozofią oraz przemyśleniami na temat istnienia Boga, którego co trzecią niedzielę wypytuje w kościele o to, dlaczego musi tak strasznie cierpieć.

W sferze uczuciowej jest stabilnie. Po kilku przelotnych romansach i po studiach hajtnie się w końcu - ku uciesze mamusi - z jakąś Kaśką Malinowską, z którą co roku będzie wyjeżdżał na wczasy do Borów Tucholskich. Będą uprawiać seks tylko w pozycji misjonarskiej, pod kołdrą i przy zgaszonym świetle, a w międzyczasie szukać z paczką kondomów mocnych wrażeń u kochanek i kochanków. Potem zajmą się wychowywaniem swoich dzieci w duchu miłości i uczciwości na obiecujących Kowalskich. Niekoniecznie wliczając w to również te z wpadek.

Przeciętny Jan jest ciężko chory na banał egzystencji. To bardzo zabójcza przypadłość, która dotyka więcej, niż większość populacji. W cichej agonii trwającej ok. 75 lat widzi się świat we wszystkich odcieniach szarości – okrutny i przytłaczający - i zawsze spodziewa się po nim najgorszego. A inni ludzie? Dobrze jest przyjąć, że ci są jeszcze gorsi. Podłe, dwulicowe i samolubne skurwysyny. Chuj z tym, że statystycznie co drugi z nich też jest Janem Kowalskim.

Rzadko dojrzewa on choćby do przebłysku refleksji, że otrzymuje dokładnie to, czego oczekuje. Ta myśl z hukiem spada na jego łeb dopiero wtedy, kiedy leżąc na łóżku z basenem wciśniętym pod tyłek ogarnia nieprzytomnym wzrokiem rodzinę. Rodzinę, która za jego plecami bije się o mieszkanie, starego Mercedesa oraz psa i która roniąc krokodyle łzy czeka jak sępy na padlinę, aż w końcu wyzionie swojego sponiewieranego ducha.

Chwyta się wtedy Kowalski jak tonący każdego, słabnącego z chwili na chwilę oddechu i halucynuje, że oto Kostucha w całej swej krasie pochyla się nad jego żałosną osobą ze swoją fantazyjną kosą i pogardliwie zaglądając mu w oczy mówi: 

"stary, ale zjebałeś sprawę".