Halloween - pogaństwo, amerykanizm i demony z piekła rodem

dailywicca.com

Jak co roku o tej porze portale chrześcijańskie z Frondą na czele przestrzegają przed zgubnymi skutkami obchodzenia Halloween. Straszą wydrążonymi dyniami, grożą wiecznym potępieniem i świrują o szatańskich podszeptach. 

W końcu, dostrzegając w walce z tym obyczajem nieskuteczność wymachiwania różańcami i mając w pamięci obraz Natanka, który podobnym kazaniem z ambony przyniósł im sławę na YouTubie, odwołują się do argumentu o postępującej amerykanizacji i rzecz jasna – do zabobonnego pogaństwa.

Z tym ostatnim sprawa ma się dość zabawnie, bo na początku dyskusji o Halloween warto zdać sobie sprawę z faktu, że pogaństwo dla Kraju Kwitnącej Cebuli jest tym, czym korzenie są dla drzewa.

Czy ortodoksom się to podoba, czy nie – wzrośliśmy na słowiańskim folklorze. I choć praktyki związane ze współczesnym Halloween mają swe źródło głównie w kulturze amerykańskiej, a do Polski przywędrowały dopiero po latach 90tych, to nasze Dziady (czy jak kto woli – Zaduszki) były obecne na polskich ziemiach jeszcze na długo przed tym, nim zapłonęły pierwsze stosy.

Mówiąc dobitniej, wszyscy wywodzimy się od tych bezbożnych pogan, którzy nosili obciachowe, lniane koszule, skakali przez ogień i ruchali się w krzakach pod pretekstem poszukiwania kwiatu paproci. Od tych samych, którzy przeobrazili w monarchię Jagiellońską włości Siemowita.

Fajnie też wiedzieć, że sam Mieszko II nie był pozytywnie nastawiony do chrześcijaństwa, a obcych krzewicieli kultu Jahwe pogonił z kraju. Polska, która dzisiaj kojarzy się między innymi z wyznawaniem Jedynego, kultem krzyża i Maryi jest produktem ekspansji na nasze tereny oraz wykorzenienia z mentalności Polaka rodzimowierstwa.

Tyle z historii.

A jeśli chodzi o amerykanizację – cóż, to prawda, że ulegamy ładnym, kolorowym pisemkom z Ameryki, które lansują wizję utopijnego świata. Oglądamy amerykańskie seriale, żremy w McDonald's śmieciowe żarcie i ubieramy się w sieciówkach. W pewnym stopniu potrzebujemy napływu obcych kultur, aby nie trwać w zacofaniu, chociaż amerykańskim stylem życia bardzo łatwo jest się zatruć wciąż biednemu Polakowi.

Wątpię jednak, by fetowanie raz do roku czy to Walentynek, Bożego Narodzenia, czy też tytułowego Halloween było motorem napędzającym amerykanizację krajów słowiańskich. 

Ameryka jest ekonomiczno-gospodarczym tytanem, którego finansowo stać na zalewanie nas swoją kulturą. Nie potrzebują do tego celu okolicznościowych świąt.

To normalne, że szczególnie dzieci, oglądając w telewizji fantazyjnie poprzebieranych rówieśników chodzących grupami po dzielnicach willowych z workami na cukierki, też by tak chciały.

Ja też tak robiłam będąc dzieckiem i bardzo pozytywnie wspominam Halloween – mimo, że w przeciwieństwie do amerykańskiego, polskie polegało na obmyślaniu strategii omijania kałuż wielkich jak bagna i nawiedzaniu raczej bloków, aniżeli dzielnic willowych. 

Opcjonalnie okolicznych kościołów dla większej beki.

 

Ponadto ostatnie dni października mają ponurą aurę, ludziom naraz przypomina się o zmarłych. Wprawdzie nigdy ich nie opłakiwałam, bo bardzo wcześnie zrozumiałam, że śmierć jest częścią życia. Niemniej gdy byłam jeszcze smarkiem, irytowało mnie to przymusowe chodzenie po grobach, kiedy stanie na piździawie nad kośćmi dziadka było wpisane w kalendarz. 

Jedyną rekompensatą były cmentarne obwarzanki na sznurku. I Halloween właśnie.

Nie przypominam sobie też, bym przy tej okazji zawierała pakty z duchami i diabłami. Nigdy nie był potrzebny egzorcysta, nie śniły mi się koszmary, talerze w domu nie spadały i nie zostałam też zainfekowana wirusem amerykanizmu. 

Zabawa halloweenowa była przyjemnym urozmaiceniem w dniu jesiennej słoty, szczególnie, że w większości przypadków ludzie byli pozytywnie nastawieni do takich odwiedzin i szczodrze obdarowywali nas słodyczami, a często nawet pieniędzmi.

Była to po prostu okazja do fajnego spędzenia czasu, tak samo jak Boże Narodzenie wraz z całą swoją świąteczną otoczką – i to bez względu na to, czy jesteś katolikiem, czy tylko się za takiego podajesz, czy jesteś ateistą po dokonanej apostazji, czy ateistą zasilającym statystyki Kościoła. 

 

Takie obrządki służą nie tylko rozwijaniu wyobraźni, ale też zbliżają do siebie ludzi. 

Nie trzeba przecież w tym celu siedzieć w ciemnej piwnicy przy gromnicach i próbować sił w wywoływaniu ducha Adolfa Hitlera.

Dlatego uważam, że podejście do Halloween jak do przebieranego, towarzyskiego spędu jest przejawem zdrowego rozsądku. 

Bez wydziwiania o potworkach, american dream i pogaństwie.

■ O genezie i praktykach związanych z obchodami Halloween można przeczytać między innymi tutaj. Nawiasem mówiąc, bardzo ciężko jest znaleźć chociaż jedną stronę (z pominięciem Wikipedii), gdzie o Halloween wypowiada się tak całkiem neutralnie. 

Może więc faktycznie wypadałoby, ot tak profilaktycznie, popuszczać w majty ze strachu przed Rogatym?