Podwójne oblicze zazdrości

Zenek właśnie zaparkował swojego nowego, błyszczącego Lexusa pod blokiem. Wysiadając poprawił jeszcze lusterko i z niemal nadobną czułością – taką, jakiej być może nigdy nie zaznała jego upierdliwa żona – pogładził bok auta. 


Samochód wyglądał jakby niedawno zjechał z taśmy, chociaż w rzeczywistości Zenon po prostu złapał dobrą okazję na giełdzie. Auto było używane, ale ogólnie prezentowało się bardzo dobrze. W końcu ile można jeździć po dzielni starym gównowozem po ojcu? Spoko dla dzieciaka kończącego osiemnastkę. Jemu należało się już coś znacznie lepszego za te wszystkie lata studiów i kolejne lata zaiwaniania pod krawatem z biznesowym neseserem. Za wszystkie zarwane nad projektami noce i wyrzeczenia. Ciężko pracował nie tylko na ten wóz.

Poza tym miał już dość niby niewinnych przytyków ze strony lepiej sytuowanych kumpli z pracy.

Kiedy odchodził, spojrzał ostatni raz na parking. Łezka szczęścia zakręciła się w jego oku. Dzisiaj nic już nie wyprowadzi go z równowagi, nawet cotygodniowy obiad u ukochanej teściowej, do której właśnie zmierzał dziarskim krokiem. Pierwszy raz od dawna idąc tam nie czuł się jak skazaniec. 
 

Tymczasem nieopodal na ławce przy skwerku siedzieli Mietkowie. Wszyscy mieli świadectwa wyniesione (z ledwością) z gimnazjum, wszyscy śnili ten sam sen – fajna fura, fajne dupy, dużo forsy i paczka pełna papierosów. Byli sobie niczym bracia. Ramię w ramię chadzali do PUPu co 270 dni, by ponownie się zarejestrować. Matczyne "postaraj się synuś" nie wystarczyło. Teraz dzielili pojarę na spółę. 

 

– Ale się piękniś urządził! Patrzcie no tylko jak wyżej sra, niż dupę ma! - komentarz został zaaprobowany heheszkami.

– Jak się ma dzianych starych to wiesz, wszystko dostaniesz. Też chciałbym żeby mi tak kapało z nieba. 

– Noo. Ale czego się spodziewasz, murzyny głodują w Afryce, a takie lamusy się opierdalają. Nie ma sprawiedliwości na tym zaplutym świecie – inny Mietek strzyknął śliną pod nogi, by uczynić komunikat bardziej szczerym.

– Spoko chłopaki, nie damy zasranemu cwelowi tak się panoszyć.

I wziął Mieciu w rękę kilka gwoździ, bo cóż innego mógłby zrobić w obliczu tego ogromu niesprawiedliwości, jaki go dotknął.

– Obyś chuju płakał u lakiernika!

Koniec bajki.

To nie była opowiastka o zazdrości. To była anegdotka o jej paskudnej siostrze. A jako, że niezwykle cienka jest granica pomiędzy zazdrością, a zawiścią, łatwo o błędy w ocenie.

Różnica leży w sposobie obracania tymi uczuciami na rynku relacji ja – reszta świata. 

Kapłani powiadają, by nie pożądać żony, ani żadnej rzeczy bliźniego swego. Rzeczywiście to nie po rycersku pieprzyć seksowną dziewczynę kumpla, czy cichcem wynosić PS4 z chaty jego kolegi, gdy ten spokojnie odbekuje przez sen szoty z Bolsa w trakcie domówki, na którą zostałeś zaproszony. 
 

Szczytem chamstwa i domeną plebsu jest spotwarzanie byłych partnerów, o czym pisałam tutaj, podobnie jak tyrady pokroju "przestań zadawać się z tą szmatą/tym skurwielem" mające na celu ingerencję w czyjś krąg znajomych. 
Takie zachowania sprawiają, że obrączki na serdecznych palcach zamieniają się w parzące skórę kajdanki dla emocjonalnych masochistów.

Ciskanie kołków na głowach lepszych od siebie – bo Wojewódzki to głupi, dziany palant z TVNu i śmieszek pod publiczkę, a poza tym zajmuje kilka miejsc parkingowych zajeżdżając Aventadorem wzdłuż krawężnika (dzwoń na 112, nie pozostawaj obojętny!) – jest niczym innym, jak prymitywną próbą wyleczenia się z syndromu nieudacznika dymanego przez szarą rzeczywistość.

Zawistnicy plują na tych, którzy ich przewyższają i wobec tego sądzą, że mają przynajmniej niekwestionowane prawo do rozliczania kogokolwiek z jakości jego życia.

ZAZDROŚĆ MA SENS

"Zazdrość oznacza spoglądanie z uznaniem na to, co mają inni, i pragnienie posięścia podobnych rzeczy samemu. Zazdrość i chciwość są siłami motywującymi ambicję - a bez ambicji niewiele ważnych spraw można osiągnąć. "

("Biblia Szatana")

Nie uważam, że trzeba być złodziejem tudzież płytkim nowobogackim, by woleć spędzać wakacje na Majorce, zamiast na Mazurach. Mimo, iż niegdyś sama rokrocznie wstydziłam się ojca kroczącego w skarpetach i sandałach Aleją Gwiazd w Międzyzdrojach.

Z moich doświadczeń wynikło, że zazdrość jest zdrowa, kiedy:

Pozwala bardziej skupić się na swoim życiu

Jest tym seksownie zadziornym głosem, który szepcze gdzieś z tyłu głowy: możesz to osiągnąć, wystarczy tylko, że ruszysz dupę.

Pobudza bardziej od porannej kawy i w przeciwieństwie do RedBulla, naprawdę dodaje skrzydeł.

Działasz we własnym interesie i czujesz, że to ma sens – nie myślisz o tym, by podpierdolić do fiskusa sąsiada, który zarabia podejrzanie więcej, niż powinien wydolić zwykły spawacz; myślisz o tym, jak samemu zarobić więcej, niż zarabiasz.

Inspiruje

Do rysowania zainspirował mnie Wojciech Siudmak. Polski malarz, reprezentant realizmu fantastycznego. Już jako smarkacz biegałam po wystawach jego prac i po partacku usiłowałam je przerysować, by potem przyczepiać magnesem swoje "reprodukcje" do lodówki. Ustawiłam się nawet w kolejce po jego autograf – taki sam bazgroł, jaki wieńczy dzieła. Ta świadomość jarała mnie równie bardzo, co gówniarę jara Bieber mażący flamastrem po jej płaskiej klacie i wcale nie jest mi wstyd z tego powodu.

Dzisiaj nie jestem profesjonalnym rysownikiem. Ba, nie jestem nawet bardzo dobrym rysownikiem. To nie jest coś, czemu chciałabym poświęcać czas, pieniądze i zaangażowanie. Ale jestem Siudmakowi wdzięczna, że zazdrość o talent, którą wzniecił kiedyś tam w moim dziecięcym serduszku pozwoliła mi rozwinąć warsztat na tyle, by ktoś spoza rodziny chciał powiesić sobie mój bohomaz na ścianie.

Podnosi poprzeczkę

Najważniejsza praca to praca nad sobą. Bez aspiracji do stawania się lepszym nie ma postępu. Jeżeli nadal masz wątpliwości czy warto rozpocząć naukę nowego języka, rozszerzyć kwalifikacje zawodowe, zrobić prawo jazdy, zapisać się na taekwondo, albo warsztaty dziennikarskie – pozbądź się ich, bo zawsze warto jest rozwijać posiadane umiejętności i nabywać nowe. To nie powinno wypływać ze smutnej konieczności, ale z ambicji. Jakby nie było, dążenie do bycia fajnym i zdolnym figuruje na szczycie piramidy naszych potrzeb. Poza tym CV mówiące o tobie subtelnie między wierszami "jestem lepszy i bardziej interesujący od innych" wygląda bardziej obiecująco na biurku przyszłego pracodawcy.

Rozwija pożądane cechy osobowości

Jeżeli kiedykolwiek spotkałeś człowieka, który zaimponował ci swoim sposobem bycia, prawdopodobnie dostrzegłeś "to coś", co ma on, a czego brakuje tobie. Być może ujęła cię postać z książki, albo filmu. Przeważnie jest tak, że z uznaniem patrzymy na tych, którzy przejawiają konkretne cechy charakteru i dzięki nim lepiej radzą sobie z ogarnianiem problemów oraz relacji międzyludzkich. Zazdrościmy ludziom spokoju ducha, siły przebicia, poczucia humoru, albo inteligencji. 
To są cechy człowieka atrakcyjnego.

Takie osoby mają naturalną umiejętność bycia takimi, jakimi inni chcieliby być. Tłumaczy to wszystkie ochy i achy nad postacią Tyriona Lannistera z "Gry o tron" – niezbyt urokliwego karła pogardliwie nazywanego "półczłowiekiem", który miał więcej seksu w ciągu miesiąca, niż ty prawdopodobnie będziesz mieć przez całe życie i który zachowuje twarz nawet w obliczu skurwysyńskich upokorzeń. Martin odwalił kawał mistrzowskiej roboty przy kreacji tej, jak i każdej innej postaci swojej powieści. 
Z tymże porywająca osobowość nie jest żadną magią zarezerwowaną wyłącznie dla fantastyki ze smokami. To coś, co można w sobie wyrobić, a odczuwanie zazdrości w tym pomaga. Sprawia, że dostrzega się własne braki i w konsekwencji może być impulsem do wypracowania w sobie odpowiednich przymiotów.

Za to mentalność Mietka jest smutną praprzyczyną zatrzaskiwania sobie przed nosem drzwi prowadzących do przyjaźniejszego środowiska oraz skutkuje okupowaniem strategicznego skwerku. Stamtąd lepsze życie widać niczym ziemię obiecaną, do której jedynie vipy mają przepustki.